سخنانی که حسینعلی نوری(مؤسس بهائیت) به عنوان آیات منزله به نواحی گوناگون می‌فرستاد، گاهی با یکدیگر اختلاف و تفاوت داشت و به علاوه دارای غلط‌های صرفی و نحوی فراوانی بود و از این رو مورد نقد و اعتراض قرار می‌گرفت. ناچار میرزا حسینعلی و پسرش عباس افندی در عکا، به اصلاح آن‌ها می‌پرداختند و وحی خدایی را- به ادعای خودشان- تکمیل و اصلاح می‌کردند! این موضوع، هرچند شگفت‌آور به نظر می‌رسد ولی عجیب‌تر آن است که عباس افندی خود به این امر اعتراف نموده و بنابر آنچه میرزا اسدلله مازندرانی( مبلغ بهائی) در کتاب اسرارالآثار آورده، می‌نویسد:
بسیاری از الواح نازل شد و به همان صورت اولیه به اطراف رفته لذا حسب‌الامر به ملاحظه آن که معرضین را مجال اعتراض نماند، مکرر در ساحت اقدس( یعنی در حضور بهاء) قرائت شد و قواعد قوم در آن اجرا گشت.¹
این امر چندان هم در خور ملامت نیست زیرا فراگرفتن ادبیات مرسوم عربی برای جناب بهاء‌الله کاری بس مشکل و طاقت‌فرسا به شمار می‌آمد، چنانکه در یکی از الواحش می‌نویسد:
همانا علم بیان مرا از مقصود دور کرد و علم معانی مرا از جایگاهم پایین آورد و علم صرف مرا از آسودگی بازداشت و علم نحو، شادی و خوشی را از دلم محو کرد!²
۱. اسدالله مازندرانی، اسرارالآثار، صفحه۹۳
۲. بهاءا…، مجموعه الواح مبارک، صفحه۵
دیدگاهتان را بنویسید