ماهیت بنیادین تشکیلات بهائیت رسیدن به «قدرت» در ابعاد تامه آن اعم از سرزمین واحد مردم واحد ساختار واحد و قانون اساسی واحد است. و این نوشتار میکوشد مبتنی بر اسناد بهائیت و متکی بر سخنان سران بهائی اهداف اصلی بهائیت را از پس فعالیت های خود یعنی از «جامعه سازی تا رویای حکومت» به بحث بنشیند.

«قدرت»، «حاکمیت» و «نفوذ» از مفاهیم کلیدی در تشکیلات بهائی است و بخش عمده‌ای از اسناد و دستورالعمل‌های آن حول این محور شکل گرفته است. بسیاری از وظایف و تکالیف اعضای این فرقه در راستای ایجاد بستر برای تحقق این اهداف تعریف می‌شود. هرچند قدرت‌طلبی در جریان‌های فرقه‌ای مشترک است، در بهائیت عمق و نمودی ویژه دارد و با ماهیت و غایت آن پیوند خورده است. با توجه به اهمیت این موضوع و نمونه‌های متعدد اقدامات بهائیت در این زمینه، گفت‌وگوی پیش رو با حجت‌الاسلام و المسلمین علیرضا روزبهانی، پژوهشگر و کارشناس حوزه فرق و ادیان، اختصاص یافته است تا تحلیلی جامع و نکات مهم درباره قدرت‌طلبی در بهائیت ارائه شود.

یکی از مقوله های حائز اهمیت در جریانهای فرقه ای به خصوص فرقه های سازمان تشکیلات بنیان طمع ورزی برای کسب «قدرت» در تمامی ابعاد مراتب و معانی آن است و در این میان «سیاست» به عنوان یکی از وجوه و روزنه های حصول و اعمال قدرت در کانون توجه و اهتمام جریانهای مزبور قرار دارد «بهائیت»به عنوان فرقه ای تمام تشکیلاتی بارزترین نمونه و مصداق این امر است که بررسی طرحها برنامه های مدون و فرامین مرکزیت آن از محوریت این طمع ورزی و قدرت طلبی در اهداف غایی آن حکایت دارد.

چنانکه در مقاله مقدماتی پرونده حاضر تبیین گردید دیپلماسی آمریکایی اسلام به اصطلاح غربی‌ها میانه رو از طریق بازوها و شرکای مختلف در جوامع و مناطق هدف پی گرفته میشود و «تصوف» به عنوان یکی از مهمترین این ابزارها خود بنا به ماهیت در چند جبهه به ایفای نقش میپردازد؛ بخشی مرتبط با تصوف شیعی مذهب و بخش دیگر متعلق به جریانهای صوفی سنی مذهب «بکتاشیه» به عنوان مصداقی از جرگه نخست مورد اشاره قرار گرفت و اینک جریان فرقه کسنزانیه به مثابه نمود جرگه دوم در مطلب پیش رو واکاوی میگردد تا ابعاد و کیفیت نقش آفرینی این جریان صوفی سنی مذهب در پیشبرد پروژه ایجاد شبکه هایی از مسلمانان میانه رو هر چه بهتر شفاف شود. اهمیت این جریان وقتی آشکار میشود که از شعار محوری سال های اخیر آن یعنی سلیمانیه پایتخت تصوف جهان آگاه شویم درست متناظر با همان راهبرد واتیکان« بکتاشیه» در «آلبانی»

تصوف مقوله ای است ذو ابعاد پیچیده و چند وجهی در هم تنیدگی و امتزاج آن با حوزه «عرفان» این پیچیدگی را دو چندان ساخته بررسی و واکاوی آن را دشوارتر حساس تر و مستلزم تعمق در ظرایف میسازد ضرورت تفکیک میان خوانشهای مختلف از تصوف و عرفان و نیز ملحوظ داشتن وجوه مختلف تصوف از نکاتی است که جریان شناسی و امر تحلیل در این عرصه را عینی تر و دقیق تر می نماید.

در مسیر بررسی ابعاد و کیفیت پیشبرد پروژه اسلام لیبرال در دیپلماسی عمومی ایالات متحده یکی از نقاط مهم در منطقه استراتژیک جنوب غربی آسیا کشورهای حاشیه نشین خلیج فارس است که به ویژه از ۱۱ سپتامبر ۲۰۰۲ به این سو به کانونی با ظرفیت‌های بالقوه نزد غرب مبدل شده است. در این میان کشور امارات متحده عربی بنا به برخی مؤلفه ها، از پتانسیل بیشتری برخوردار بوده و به همین لحاظ طی دو دهه گذشته به نقش آفرینی قابل توجه پرداخته است. از این رو تلاش شده در یادداشت حاضر به برخی از ابعاد و محورهای این موضوع به طور مختصر اشاره شود.

خبر «تشکیل دولت مستقل بکتاشیه در آلبانی» در شهریور ۱۴۰۳ واکنش گسترده‌ای به‌دنبال داشت؛ کشوری کوچک با ۲۷ هکتار و حکمرانی پیروان طریقت صوفی بکتاشی. این موضوع برای پیروان بکتاشیه و جامعه مسلمانان غیرمنتظره بود. گمانه‌ها درباره هدف طرح متفاوت است؛ برخی فرصت‌طلبانه، برخی تهدیدزا می‌دانند و ردپای سیاست‌های آمریکا در ایجاد شبکه مسلمانان میانه‌رو را پررنگ می‌دانند. این تلاش برای تمرکز بر تصوف و تأثیر بر اسلام اصیل نیازمند بررسی دقیق است.

در میانه‌ی آشوب ناشی از فروپاشی خلافت عثمانی و اشغال فلسطین به‌دست متفقین، چهره‌ای کمتر پرده‌برداری‌شده از نقش فرقه بهائیت در خدمت‌گزاری به استعمار انگلیس نمایان می‌شود؛ فرقه‌ای که با نقاب دیانت، در عمل به بازوی نرم و مطیع قدرت‌های اشغال‌گر بدل شد. عباس افندی، رهبر این فرقه، با حمایت مستقیم چهره‌های استعماری چون سِر هربرت ساموئل ــ نخستین حاکم صهیونیست فلسطین ــ و سِر رونالد استورز ــ صهیونیست معتقد و فرماندار قدس ــ از جایگاهی ویژه در منظومه قدرت بریتانیا برخوردار شد. اعطای نشان شهسواری، حل‌وفصل اختلافات داخلی به نفع جانشینش شوقی افندی، و انتصاب پیروان بهائی در مناصب حساس حکومتی، تنها بخشی از شواهدی است که نشان می‌دهد بهائیت نه‌تنها از شرایط اشغال بهره برد، بلکه به‌عنوان ابزاری استعماری در خدمت انگلیس و صهیونیسم برای نفوذ فرهنگی و سیاسی در قلب جهان اسلام به‌کار گرفته شد.

اسناد دولتی آمریکا نشان می‌دهند که موسسۀ هرانا، تحت مدیریت کیوان رفیعی، نه‌تنها یک نهاد حقوق بشری نیست، بلکه بازوی اجرایی سیاست‌های ضدایرانی واشنگتن و حامی فرقه بهائیت است.

با درگذشت کریم آقاخان، رهبر فرقه اسماعیلیه، این جریان که با حمایت غرب و صهیونیسم به تحریف عقاید اسلامی پرداخته، وارد مرحله‌ای حساس شده است. مسئله جانشینی او و کنترل ساختارهای این فرقه توسط قدرت‌های غربی از چالش‌های پیش‌روی آن است. شبکه آقاخان، که از طریق سرمایه‌گذاری‌های اقتصادی و فرهنگی نفوذ گسترده‌ای در کشورهای اسلامی داشته، اکنون با خطر شکاف‌های داخلی و کاهش قدرت مواجه است.

دکتر جواد منصوری، پژوهشگر و مورخ: «بهائیت در واقع اصل حکومت پهلوی بود؛ گرداننده اصلی رژیم پهلوی بهائیت بود. وقتی این رژیم سقوط کرد، وزیر خارجه اسرائیل جمله‌ای گفت: «زلزله‌ای در ایران رخ داد که خاورمیانه را خواهد لرزاند و به دنبال آن دنیا خواهد لرزید.» حالا شما بیایید ببینید که در این ۴۵ سال آیا این وضعیت برقرار بوده یا نه؟ با حذف بهائیت از نظام ایران، ملت ایران توانست نظامی را پایه‌گذاری کند که تا امروز به اینجا رسیده است.

کتاب «نقد بهائیت متأخر» نوشته غلامرضا میناگر به بررسی تحولات و رویکردهای فرقه بهائیت پرداخته است. این کتاب به تحلیل جریان‌های رفتاری و شناختی بهائیت از آغاز تا تغییرات اخیر آن می‌پردازد. بهائیت در ابتدا به عنوان یک انشعاب انحرافی از اسلام شناخته می‌شد، اما با مهاجرت رهبران بهائی به بغداد، استانبول و فلسطین، به عنوان مزدوران استعمار تغییر مسیر داد.