ماهیت بنیادین تشکیلات بهائیت رسیدن به «قدرت» در ابعاد تامه آن اعم از سرزمین واحد مردم واحد ساختار واحد و قانون اساسی واحد است. و این نوشتار میکوشد مبتنی بر اسناد بهائیت و متکی بر سخنان سران بهائی اهداف اصلی بهائیت را از پس فعالیت های خود یعنی از «جامعه سازی تا رویای حکومت» به بحث بنشیند.

«قدرت»، «حاکمیت» و «نفوذ» از مفاهیم کلیدی در تشکیلات بهائی است و بخش عمده‌ای از اسناد و دستورالعمل‌های آن حول این محور شکل گرفته است. بسیاری از وظایف و تکالیف اعضای این فرقه در راستای ایجاد بستر برای تحقق این اهداف تعریف می‌شود. هرچند قدرت‌طلبی در جریان‌های فرقه‌ای مشترک است، در بهائیت عمق و نمودی ویژه دارد و با ماهیت و غایت آن پیوند خورده است. با توجه به اهمیت این موضوع و نمونه‌های متعدد اقدامات بهائیت در این زمینه، گفت‌وگوی پیش رو با حجت‌الاسلام و المسلمین علیرضا روزبهانی، پژوهشگر و کارشناس حوزه فرق و ادیان، اختصاص یافته است تا تحلیلی جامع و نکات مهم درباره قدرت‌طلبی در بهائیت ارائه شود.

یکی از مقوله های حائز اهمیت در جریانهای فرقه ای به خصوص فرقه های سازمان تشکیلات بنیان طمع ورزی برای کسب «قدرت» در تمامی ابعاد مراتب و معانی آن است و در این میان «سیاست» به عنوان یکی از وجوه و روزنه های حصول و اعمال قدرت در کانون توجه و اهتمام جریانهای مزبور قرار دارد «بهائیت»به عنوان فرقه ای تمام تشکیلاتی بارزترین نمونه و مصداق این امر است که بررسی طرحها برنامه های مدون و فرامین مرکزیت آن از محوریت این طمع ورزی و قدرت طلبی در اهداف غایی آن حکایت دارد.

پس از انتشار خبری مبنی بر به‌رسمت‌شناسی کشتار ارامنه از سوی نخست‌وزیر رژیم‌صهیونیستی، «آرام شاه‌نظریان»، سردبیر روزنامه ارمنی «آلیک» در کشورمان، با اختصاص سرمقاله شماره 155 این روزنامه به این موضوع، ذیل مطلبی با عنوان «بی‌اخلاقی، عامل کشتار»، مواضع انتقادی خود را -به عنوان یکی از کنشگران اجتماعی مسیحیان ارمنی کشورمان- نسبت به این مقوله ابراز کرده، به واکاوی ابعاد و اضلاع نهان این رویکرد نسبتاً غیرمنتظره رژیم‌صهیونیستی -در شرایط حساس کنونی- پرداخته‌است که ترجمه اختصاصی آن در ادامه تقدیم مخاطبان محترم می‌شود.

چنانکه در مقاله مقدماتی پرونده حاضر تبیین گردید دیپلماسی آمریکایی اسلام به اصطلاح غربی‌ها میانه رو از طریق بازوها و شرکای مختلف در جوامع و مناطق هدف پی گرفته میشود و «تصوف» به عنوان یکی از مهمترین این ابزارها خود بنا به ماهیت در چند جبهه به ایفای نقش میپردازد؛ بخشی مرتبط با تصوف شیعی مذهب و بخش دیگر متعلق به جریانهای صوفی سنی مذهب «بکتاشیه» به عنوان مصداقی از جرگه نخست مورد اشاره قرار گرفت و اینک جریان فرقه کسنزانیه به مثابه نمود جرگه دوم در مطلب پیش رو واکاوی میگردد تا ابعاد و کیفیت نقش آفرینی این جریان صوفی سنی مذهب در پیشبرد پروژه ایجاد شبکه هایی از مسلمانان میانه رو هر چه بهتر شفاف شود. اهمیت این جریان وقتی آشکار میشود که از شعار محوری سال های اخیر آن یعنی سلیمانیه پایتخت تصوف جهان آگاه شویم درست متناظر با همان راهبرد واتیکان« بکتاشیه» در «آلبانی»

تصوف مقوله ای است ذو ابعاد پیچیده و چند وجهی در هم تنیدگی و امتزاج آن با حوزه «عرفان» این پیچیدگی را دو چندان ساخته بررسی و واکاوی آن را دشوارتر حساس تر و مستلزم تعمق در ظرایف میسازد ضرورت تفکیک میان خوانشهای مختلف از تصوف و عرفان و نیز ملحوظ داشتن وجوه مختلف تصوف از نکاتی است که جریان شناسی و امر تحلیل در این عرصه را عینی تر و دقیق تر می نماید.

در مسیر بررسی ابعاد و کیفیت پیشبرد پروژه اسلام لیبرال در دیپلماسی عمومی ایالات متحده یکی از نقاط مهم در منطقه استراتژیک جنوب غربی آسیا کشورهای حاشیه نشین خلیج فارس است که به ویژه از ۱۱ سپتامبر ۲۰۰۲ به این سو به کانونی با ظرفیت‌های بالقوه نزد غرب مبدل شده است. در این میان کشور امارات متحده عربی بنا به برخی مؤلفه ها، از پتانسیل بیشتری برخوردار بوده و به همین لحاظ طی دو دهه گذشته به نقش آفرینی قابل توجه پرداخته است. از این رو تلاش شده در یادداشت حاضر به برخی از ابعاد و محورهای این موضوع به طور مختصر اشاره شود.

نوبل صلح دیگر نماد واقعی صلح نیست؛ بلکه به ابزاری تبلیغاتی در خدمت قدرت‌های جهانی بدل شده است. آنچه از این جایزه باقی مانده، فقط نامی پر زرق و برق است که برای فریب افکار عمومی به کار می‌رود.

در پی تجاوز اخیر رژیم صهیونیستی به ایران، اقلیت‌های دینی کشور با انتشار بیانیه‌هایی، این حملات جنایتکارانه را محکوم کرده و با ابراز همبستگی، حمایت کامل خود را از ملت و خاک میهن اعلام کردند.

خبر «تشکیل دولت مستقل بکتاشیه در آلبانی» در شهریور ۱۴۰۳ واکنش گسترده‌ای به‌دنبال داشت؛ کشوری کوچک با ۲۷ هکتار و حکمرانی پیروان طریقت صوفی بکتاشی. این موضوع برای پیروان بکتاشیه و جامعه مسلمانان غیرمنتظره بود. گمانه‌ها درباره هدف طرح متفاوت است؛ برخی فرصت‌طلبانه، برخی تهدیدزا می‌دانند و ردپای سیاست‌های آمریکا در ایجاد شبکه مسلمانان میانه‌رو را پررنگ می‌دانند. این تلاش برای تمرکز بر تصوف و تأثیر بر اسلام اصیل نیازمند بررسی دقیق است.

پروژه «اسلام میانه‌رو» که در سال ۲۰۰۷ توسط مؤسسه رَند پایه‌ریزی شد، بخشی از راهبرد دیپلماسی عمومی آمریکا برای مهار اسلام سیاسی و جمهوری اسلامی ایران است. در این طرح، با الگوبرداری از تجربه موفق آمریکا در جنگ سرد، هدف اصلی ایجاد شبکه‌ای از مسلمانان لیبرال و غیردولتی است که با تکیه بر مؤلفه‌هایی چون جدایی دین از سیاست، مخالفت با شریعت و پذیرش ارزش‌های غربی چون دموکراسی و حقوق بشر، جایگزینی نرم و غیرمخاطره‌آمیز برای اسلام انقلابی ارائه دهند. تصوف، اسماعیلیه آقاخانیه، انجمن حجتیه و جریان شیرازی‌ها، به دلیل انطباق نسبی با این شاخص‌ها، در کانون توجه قرار گرفته‌اند و با بهره‌گیری از ابزارهایی چون شبکه‌های ماهواره‌ای، نهادهای مذهبی و فعالیت‌های فرامرزی، به‌عنوان شرکای بالفعل این پروژه شناخته می‌شوند. تصوف با تأکید بر تساهل، بکتاشیه با الگویی شبه‌واتیکانی، اسماعیلیه با الگوی توسعه‌گرای غرب‌گرایانه، و شیرازی‌ها با گفتمان تفرقه‌افکن، همگی به نحوی در خدمت سیاست مهار هژمونی اسلام سیاسی قرار گرفته‌اند. این پروژه بخشی از دیپلماسی عمومی آمریکا در چارچوب جنگ شناختی و قدرت نرم علیه جمهوری اسلامی ایران تلقی می‌شود.