در ادامه مطلب تبشیر در اسیا، مجموعه استراتژی‌های محوری در این زمینه مورد اشاره قرار می‌گیرد:
استراتژی‌های جنبش‌های تبشیری در آسیا
- رشد کلیسایی از طریق برنامه‌های توسعه؛ در قالب خدمات اجتماعی، خیریه، رسانه‌های جمعی، سازمان‌های جوانان، زنان، کمپین‌ها، امور هنری، ورزشیصورت می‌گیرد
- رشد کلیسا از طریق تکثیر سلولی؛ معیار این استراتژی، «تکثیر سلولی» است که از طریق آموزش رهبران غیر روحانی در قالب برنامه‌های شاگردسازی، تیم دعا و… صورت می‌گیرد. در این استراتژی، یک کلیسای مادر بر کلیساهای دیگر نظارت دارد.
- رشد کلیسا از طریق اشباع مناطق با کاشت کلیسا؛ در مدل اخیر، یک کلیسای محلی با فرستادن افراد به دیگر مناطق، کلیساهای مستقل و خودگردانی شکل می‌دهد. رویه معمول این استراتژی، دیدار خانه به خانه است که پس از یک اتفاق (مثل شفا یا ادعای مواجهه با مسیح)، فرد مورد تبلیغ، تغییر کیش داده و تعمید می‌گیرد. هنگامی که تعداد تعمیدیافتگان به حدنصاب(۲۵ نفر) رسید، کلیسایی مستقل ایجاد می‌شود.
- تکثیر کلیسا از طریق جنبش کاشت کلیسا؛ جنبش کاشت کلیسا بر فعالیت تبلیغی همه اعضا تأکید دارد. شعار این استراتژی، «هر مسیحی، مجهز به شاگردسازی(کشیش غیرروحانی) و خیمه‌دوز(مبشر غیرروحانی)» است. بر مبنای این شعار در واقع، هر مسیحی باید یک کشیش محلی و غیرروحانی باشد. از ویژگی‌های این مدل تبلیغی می‌توان به تبشیر افراد در محل زندگی و کار، محدود بودن تعداد اعضای یک کلیسا(نهایتاً ۲۰ نفر) و تکثیر آن در صورت رسیدن تعداد افراد به حدنصاب، آموزش رهبر حین فعالیت و ایجاد موقعیت رهبری برای تمام اعضای کلیسا اشاره کرد.
- گسترش ملکوت خدا از طریق تکثیر جنبش‌های شاگردسازی؛ هدف این استراتژی، تشکیل جنبش‌های مردمی از طریق سازماندهی جوامع و استراتژی هم‌بافتمندی است. این جنبش‌ها را جنبش درونی نیز می‌نامند؛ یعنی مسیحیانی درون جوامع مسلمان که در ظاهر، مسلمان هستند. در این مدل از تبشیر، گروه‌های مردمی -و نه افراد یا چند نفر- مسیحی می‌شوند اما در ظاهر، رسوم و فرهنگ مردم خود را حفظ می‌کنند.
از میان مدل‌های تبشیری ارائه‌شده در کنفرانس‌ها، مدل کاشت کلیسا، مناسب‌ترین و مؤثرترین استراتژی در غرب آسیا و ایران به شمار می‌رود. کلیسای خانگی، محصول این استراتژی است.
دیدگاهتان را بنویسید