ماهیت بنیادین تشکیلات بهائیت رسیدن به «قدرت» در ابعاد تامه آن اعم از سرزمین واحد مردم واحد ساختار واحد و قانون اساسی واحد است. و این نوشتار میکوشد مبتنی بر اسناد بهائیت و متکی بر سخنان سران بهائی اهداف اصلی بهائیت را از پس فعالیت های خود یعنی از «جامعه سازی تا رویای حکومت» به بحث بنشیند.

«قدرت»، «حاکمیت» و «نفوذ» از مفاهیم کلیدی در تشکیلات بهائی است و بخش عمده‌ای از اسناد و دستورالعمل‌های آن حول این محور شکل گرفته است. بسیاری از وظایف و تکالیف اعضای این فرقه در راستای ایجاد بستر برای تحقق این اهداف تعریف می‌شود. هرچند قدرت‌طلبی در جریان‌های فرقه‌ای مشترک است، در بهائیت عمق و نمودی ویژه دارد و با ماهیت و غایت آن پیوند خورده است. با توجه به اهمیت این موضوع و نمونه‌های متعدد اقدامات بهائیت در این زمینه، گفت‌وگوی پیش رو با حجت‌الاسلام و المسلمین علیرضا روزبهانی، پژوهشگر و کارشناس حوزه فرق و ادیان، اختصاص یافته است تا تحلیلی جامع و نکات مهم درباره قدرت‌طلبی در بهائیت ارائه شود.

در میانه‌ی آشوب ناشی از فروپاشی خلافت عثمانی و اشغال فلسطین به‌دست متفقین، چهره‌ای کمتر پرده‌برداری‌شده از نقش فرقه بهائیت در خدمت‌گزاری به استعمار انگلیس نمایان می‌شود؛ فرقه‌ای که با نقاب دیانت، در عمل به بازوی نرم و مطیع قدرت‌های اشغال‌گر بدل شد. عباس افندی، رهبر این فرقه، با حمایت مستقیم چهره‌های استعماری چون سِر هربرت ساموئل ــ نخستین حاکم صهیونیست فلسطین ــ و سِر رونالد استورز ــ صهیونیست معتقد و فرماندار قدس ــ از جایگاهی ویژه در منظومه قدرت بریتانیا برخوردار شد. اعطای نشان شهسواری، حل‌وفصل اختلافات داخلی به نفع جانشینش شوقی افندی، و انتصاب پیروان بهائی در مناصب حساس حکومتی، تنها بخشی از شواهدی است که نشان می‌دهد بهائیت نه‌تنها از شرایط اشغال بهره برد، بلکه به‌عنوان ابزاری استعماری در خدمت انگلیس و صهیونیسم برای نفوذ فرهنگی و سیاسی در قلب جهان اسلام به‌کار گرفته شد.